In mijn recente boek Vikingen. IJzeren eeuwen om de Noordzee gaat het herhaaldelijk over het sterk verwante oudere cultuurpatroon, dat de Vikingen deelden met de volken rondom de Noordzee die zij gedurende ruim twee eeuwen hebben geteisterd. Een frappante illustratie hiervan biedt de vondst van een drietal houten stevenversieringen in de Schelde tussen 1934 en 1951, bij Zele en Moerzeke-Mariakerke (België). Twee van deze objecten zijn in het bezit gekomen van het Museum aan de Stroom (MAS) in Antwerpen en het British Museum in Londen. Ze tonen slangen- of drakenkoppen. Om deze reden zijn ze wel aangezien voor stevenversieringen van Vikingschepen: op zijn vroegst stammend uit de negende eeuw. Maar gaandeweg bleek op grond van stilistische kenmerken dat deze stevenkoppen enkele eeuwen ouder moeten zijn, en is er zowel het predicaat Saksisch als Fries op geplakt. BBC-documentairemaker en historicus Michael Wood toonde één van de koppen omstreeks 1980 zelfs onverdroten als een inheems,
Skannal de Trouweloze heeft een nieuw avontuur! In ‘De vore van de dansende helden’ in het recente jaarboek Ganymedes -20 (pag. 87-117) kunnen we lezen hoe onze antiheld verzeilt in een groep Denen onder leiding van de schrikwekkende wolwa Spakuna. Het nieuwe reisdoel: de antagonistische Oost-Friese steden Nocdac en Bordonchar, waar een verschrikkelijke strijd een glanzende mythe in het leven roept. Aan Skannal de taak om deze saga te verkondigen in het Europa van omstreeks 500 na Chr. Maar we kennen zijn bijnaam… " Haelfdan had haar gestuurd, zei ze, de Denenkoning wiens zonen Ro en Frothi het op zijn troon hadden voorzien. Terwijl hij eerst zijn eigen broer Fridleif had moeten doden. En koning Aun van de Svear. En nog een rij andere vorsten en koningen wier naam ik vergeten ben. Maar toen die bloedbaden achter de rug waren en de verkoolde balken van de afgebrande Zalen en Hallen nog niet eens opgeruimd, spanden die trouweloze broers tegen hem samen. Opnieuw strijd in de hallen,